از درون شب

تو ، اي چشم سیه ! با شعله ي خویش

شبانگاهان ، دلم را روشنی بخش

بسوزانم درین تاریکی مرگ

ز چنگال گناهم ایمنی بخش

خدا را ، آسمانا ! در فروبند

ز شیون هاي خاموشم مپرهیز

به چاه اخترانم سرنگون ساز

ز دار کهکشان هایم بیاویز

خدا را ، آسمانا ! پرده بفکن

مرا از چشم اخترها نهان کن

تنم در کوره ي خورشید بگداز

مرا پاکیزه دل ، پاکیزه جان کن

خدا را ، ماهتابا ! چهره بفروز

مرا درچشمه ي خود شستشو ده

به اشک نامرادي آشنا ساز

ز اشک پارسایی آبرو ده

بکوب اي دست مرگ ، اي پنجه ي مرگ

به تندي بردرم ، تا درگشایم

تو مرغان قفس را پر گشودي

من این مرغ قفس را پر گشایم

به تندي حلقه بر در زن ، مگو کیست

که در زندان هستی چون منی هست

به گوشم در دل شبهاي خاموش

صداي خنده ي اهریمنی هست

شبم تاریک شد تاریکتر شد

نمی تابد ز روزن آفتابی

نمی تابد درین بیغوله ي مرگ

شبانگاهان ، فروغ ماهتابی

خدایانند و اخترها و شب ها

گواه گریه هاي شامگاهم

نمی دانند این بیگانه مردم

که در خود ، اشک ها دارد نگاهم

مرا ، اي سوز تب ! در بستر خویش

بسوزان ، شعله ور کن روشنی بخش

مرا زین لرزش گرم تب آلود

خدا را ، لذتی اهریمنی بخش

مرا ، اي دست خون آشام تقدیر

گریبان گیر و در ظلمت رها کن

مرا بر یال استرها فروبند

مرا از بال اخترها جدا کن

مرا در زیر دندانهاي مریخ

به نرمی خرد کن ، کم کم فرو ریز

مرا در آسیاي کهنه ي چرخ

غباري ساز و در کام سبو ریز

بکوب اي دست مرگ امشب درم را

که از من کس نمی گیرد سراغی

شب تاریک من بی روشنی ماند

تو ، اي چشم سیه ! بر کن چراغی